Vetra

Paard in het zonnetje: Vetra!

Het eerste paard in deze rubriek die het verdiend heeft om in het zonnetje te worden gezet is Vetra.

Vetra is een paard met een verhaal. Een paard waar wij helaas veel te vroeg afscheid van hebben moeten nemen.

[full_width]

[/full_width]

Hieronder volgt het verhaal van Vetra.

Vetra is op ons pad gekomen toen wij (mijn dochter Lindsay en ik) een geschikt paard zochten voor Lindsay. Een al wat ervaren paard moest het zijn, koel in het hoofd, niet te jong en niet te oud waarop Lindsay haar cowboystyle van rijden (shetlander racen) kon bijschaven en dus ook een beetje vergevingsgezind moest zijn. Vetra had het allemaal in haar en het duurde dan ook niet lang of Vetra was een deel van de familie geworden.

Vetra bleek een perfecte leermeester, ze deed exact wat je aangaf, ook als je het niet zo bedoelde. Toch kwamen er een paar minpuntjes aan het licht. Ze liep wat zwaar op de hand en voelde wat scheef aan waardoor haar rechter voorbeen stijf aanvoelde, soms leek het of je op een paard reed met een houten been. Ook ging ze een beetje onregelmatig lopen, dus tijd voor een onderzoekje bij de dierenarts.

Uit dat onderzoek kwam slecht bericht. De diagnose was artrose in allebei haar voorvoeten en slechte hoefkatrollen. Advies van de dierenarts, ter plekke laten inslapen of nog van een zomer in het weiland genieten en maar zien hoe lang ze het volhoudt. Dit kwam toch wel heel rauw op ons dak. Optie 1 wilden wij nog helemaal niet aan denken, wij hadden haar immers nog maar net. Ze ging dus gewoon mee naar huis, komt tijd komt raad.

[one_half]In overleg met de verkoper van Vetra mochten wij een ander paard uitzoeken, alleen er kwam maar geen geschikt paard voorbij. Intussen zijn wij Vetra blijven verzorgen en Lindsay en Vetra waren intussen dikke maatjes geworden. Ook zijn wij haar blijven trainen. Met name rechtrichten volgens de principes van de Academische Rijkunst. Dat heeft haar goed gedaan.[/one_half]

[one_half_last]

[/one_half_last]

Lindsay en Vetra werden een echt team, niets was meer te moeilijk voor hen. Galopwissels, appuyementen in draf en galop, galoppirouette en uiteindelijk het begin van piaffe en passage.

[one_half][/one_half]

[one_half_last][/one_half_last]

En dit alles ook zonder zadel.

[one_half][/one_half]

[one_half_last][/one_half_last]

Vetra was een echte persoonlijkheid en genoot aanzien in de groep op het weiland. Zij regelde het allemaal wel en was duidelijk de leidende merrie. Ze had maar één oortje te bewegen en de andere paarden gingen voor haar opzij. Statig liep ze dan voorbij en die niet luisteren wilde kon kennismaken met haar achterste, maar meer dan een dreiging was meestal niet nodig. Vetra had ook humor, ze kon je echt aan het lachen maken.

Vetra was de steun en toeverlaat van Dueña, ons andere paard. Twee handen op één buik.

[one_half][/one_half]

[one_half_last][/one_half_last]

Artrose is een nare aandoening. Maar we hadden het redelijk onder controle. In de winter had ze er wat meer last van maar dan kreeg ze als het heel erg koud was, lekkere fleece bandages om haar voorbenen en het hele jaar door extra supplementen om de gewrichten soepel te houden.

Vier jaar na de slechte diagnose sloeg het noodlot echt toe. Het begon met een voorhoofdsholteontsteking, die we uiteindelijk de ‘kop’ in hebben kunnen drukken, maar die achteraf gezien, toch nog sluimerend aanwezig was. Doordat we daardoor Vetra ook niet meer optimaal konden trainen, speelde de artrose ook weer op. Uiteindelijk kwam de voorhoofdsholteontsteking, of wat het ook geweest mag zijn (de röntgenfoto’s konden geen uitsluitsel geven) keihard terug. Alleen via een hele nare neusflap operatie zou de oorzaak achterhaald kunnen worden, maar garanties op genezing kon men niet geven. Een operatie en herstel daarvan zou haar fysiek ook niet ten goede komen. Uiteindelijk kwam het moment dat zij niet meer zonder pijnstillers kon leven en dan moet je de moeilijkste beslissing van je leven nemen.

Vetra is niet meer en wij missen haar elke dag. Wij zijn dankbaar voor wat wij van haar hebben mogen leren, haar liefde en voor de vreugde die zij ons gegeven heeft.

---

Dag lieve Vetra, we zullen je nooit vergeten.

[one_half]

I’ll lend you for a little while
My grandest foal, He said.
For you to love while she’s alive
And mourn for when she’s dead.

 

It may be one or twenty years,
Or days or months , you see.
But, will you, till I take her back
Take care of her for me?

 

She’ll bring her charms to gladden you,
And should her stay be brief
You’ll have treasured memories
As solace for your grief.

 

I cannot promise she will stay,
Since all from earth return.
But, there are lessons taught on earth
I want this foal to learn.

 

I’ve looked the wide world over
In my search for teachers true.
And from the throngs that crowd life’s lanes
With trust I have selected you.

 

Now will you give her your total love
Nor think the labor vain,
Nor hate Me when I come
To take her back again?

 

I know you’ll give her tenderness
And love will bloom each day.
And for the happiness you’ve known
Forever grateful stay.

 

But should I come and call for her
Much sooner than you’d planned
You’ll brave the bitter grief that comes
And someday you’ll understand.

 

For though I’ll call her home to Me
This promise to you I do make
For all the love and care you gave
She’ll wait for you, inside Heaven’s Gate.

 

anon

[/one_half]

[one_half_last][/one_half_last]